ما زنده به آنیم که آرام نگیریم             موجیم که اسودگی ما عدم ماست

فإذا فرغت فأنصب

رهرو منزل عشقیم ز سر حد عدم                تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم

اگر ان ترک شیرازی بدست ارد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

صائب در جواب حافظ

هر انکس چیز می بخشد ز جان خویش می بخشد

نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را 

اگر ان ترک شیرازی بدست ارد دل ما را

به خال هندویش بخشم سر و دست و تن وپا را...

نه بشر توانمش گفت نه خدا توانمش خواند                  متحیرم چه نامم شه ملک  لا فتی را

تو نیکی کن و در دجله انداز

که ایزد در بیابانت دهد باز